Costa Rica dan maar

hoi Allemaal

Zo heb weer de tijd gevonden om achter de computer te duiken en weer eens een verhaaltje op de site te plaatsen. Moet zeggen dat het reizen zich hier en daar in een wat hoger tempo afspeelt en het dus dieper nadenken wordt om de afgelopen tijd te beschrijven.
Laatste verhaal stamde uit Nicaragua en dat land heb ik inmiddels achter me gelaten.

Na de laatste avonturen in Granada zijn we met 4 man sterk naar Isla de Imetepe vertrokken. Het (nu nog steeds) huidige reisgenootschap bestaat uit een engelsman een canadees en een achterhoeker, dus jullie kunnen je het niveau van de gesprekken wel voorstellen. Vanuit Granada was het een heeerlijke busrit naar Rivas, je weet wel gezellig met z'n 60'en in een bus waar 40 man in kan en de hele weg staan. Volgende bus was van het zelfde laken een pak alleen nog meer mensen en panne onderweg, heerlijk dat openbaar vervoer hier. Normaal is deze jongen meer van de wat meer comfortabele manier van reizen maar helaas heb ik er een paar goedkope jongens bijgekregen dus moeten we voor een dubbeltje rondreizen. Eindelijk aangekomen op de plaats van bestemming moesten we met de ferry naar Isla de Imetepe. Vanaf de ferry zien we het eiland waar we naar toe gaan wat wordt gevormd door twee vulkanen. Wel een aardig gezicht maar beginnen helaas al aardig gewend te raken aan deze verschijnselen want Nicaragua is het land van de vulkanen en meren, toevallig op deze plaats gecombineerd.
Op het eiland aangekomen gingen we per 4x4 naar ons nieuwe onderkomen voor de komende dagen (dachten wij toen). De tocht erheen bestond uit anderhalf uur door elkaar geschud te worden in de jeep. Hostel gevonden in Merida, waar we bij aankomst meer regels aan de muur zagen hangen dan bij de gemiddelde gevangenis (oke dit is een gokje). Wel mooie omgeving maar na een nacht wisten we niet hoe snel we daar weg moesten komen omdat quote, unquote "the jews had more liberties at their labourcamps" de gequoteerde persoon blijft hierin anoniem.

In het nieuwe hostel van de relacte sfeer genoten om de dag erop een van de twee vulkanen te beklimmen die het eiland rijk was. Dit was weer een beetje wennen aangezien het fysieke aspect een betje de ondertoon heeft moeten genieten tijdens deze reis. De tocht naar deze vulkaan begon zoals het blijkbaar gewoon is voor dit soort tochten op een onoemelijk vroeg uur, wat achteraf ook nog eens totaal overbodig bleek. De Lonely Planet vermelde dat de tocht 8 uur zou duren dus ik zei (beetje grootspraak ben ik niet vies van) zei dat we maar de helft van de tijd nodig zouden hebben dus het vertrek van 7 uur was volkomen overbodig. De rest leek hier niet van overtuigd met de lokale personen als leiders van deze oppositie. Helaas zat er niks anders op dan onze tocht ook zo vroeg te beginnen. Als gids kregen we een knaapje mee die ik nog niet het smeren van een boterham met pindakaas zonder boter zou toevertrouwen maar dit terzijde. Wij op pad, 3 liter water mee want dit was absoluut nodig, succes om dit tegen een eigenwijs mannetje te zeggen, dus ik gaf netjes een anderhalve liter fles terug met de boodschap dat dit je reinste onzin was. Beetje oppassen met dit soort gedrag maar kwam er gelukkig mee weg. De tocht op de vulkaan had echter weinig van een vulkaan weg omdat het meer op een boswandeling leek. Wel aardig helling waar we tegen op mochten klauteren maar was leuker geweest als het wat meer op een vulkaan had geleken. Tijdens het beklimmen van deze vulkaan kreeg ik last van het chang mai syndroom (iets waar mijn zusjes over mee kunnen praten). Voor de leken onder ons betekend dit niets meer dan de drang om bij iedere stap proberen op de hielen van de gids te trappen om hem zo in een hoger tempo de berg (in dit geval vulkaan) op te jagen. Dit werd zoals vaker het geval niet in dank afgenomen door de rest van het reisgezelschap. Naarmate we hoger kwamen op de vulkaan naarmate het zicht minder werd. Een fenomeen wat wordt afgedaan met de naam "cloudforrest", wat zoveel betekend als dat je door de mist loopt op een berg in het bos. Toen eindelijk de gids stopte en mij verklaarde dat we bij de top waren was ik dan ook niet verbaasd dat het zicht niet veel meer was dan slechts enkele meters ver. Totzover het nut om een vulkaan te beklimmen maar wel weer lekker om eens lekker fysiek bezig te zijn. 3 uurtjes omhoog was alles wat we er voor nodig hadden, dus kon de vraag niet weerstaan om te vragen wat het record was voor omhoog en naar beneden. 5 uurtjes was het antwoord.
Je hoeft geen expert te zijn om mijn beredenatie te volgen na een lunch op de top en te wachten op de rest van het reisgezelschap ging deze jongen als een idioot naar beneden om dit te evenaren. Gevaren werden genegeerd en het volle verstand werd even uitgeschakeld (voor zover dit al aan had gestaan tijdens deze reis). Na bijzonder veel spannende momentjes en heel wat hartverzakkingen rijker kwam ik bijna op de minuut af na 5 uur het hostel weer binnen gerend om mijn wel verdiende biertje te claimen.
Verder was er niet zoveel te beleven op het eiland en belsoten we dus maar om verder te gaan naar de volgende bestemming in Nica. San Juan del sur was de volgende stop op onze rit. San Juan del sur wordt beschreven als de feest bestemming in Nica en de badplaats. Wij werden helaas teleurgesteld in beide aspecten. Het strand was magertjes, de uitgaansgelegenheden minder. Wel weer een dagje op een surfboard gestaan wat altijd wel leuk is. Ook nog het slappe aftreksel van het jezusbeeld in rio maar dan in SJds bezocht. De toon mag het wellicht al veraden SJds was geen top bestemming. Maar eerlijk is eerlijk we hadden wel een "hotel"kamer met ocean view.

Vanuit San Juan del sur is er maar een volgende logische stop en die bevind zich waar dan ook in Costa Rica. De grens oversteek naar Costa Rica bleek een interesante en een tijdrovende te zijn. Van alle grensovergangen tot nu toe heb ik nergens zo lang moeten wachten als hier. We zagen rijen staan waar de elfteling op disneyland een puntje aan konden zuigen. Dit alles mede weer omdat mijn goedkope mede reizigers liever geld dan tijd besparen, maar dat gezegd hebbende hebben we wel lol gehad tijdens het wachten, de vele uren.
In Costa Rica was de eerste stop een min of meer niet toe doende stad genaamd Liberia. Wel een aardig grote stad (45 000 inwoners) maar er is bijzonder weinig te beleven. Het is een stad die uitvalsbasis is voor diverse stops in de buurt maar zo'n stad waarin er zelf niets te beleven is. In de stad op jacht gegaan naar de nieuwe geldeenheid wat ee nog niet zo genakkelijke taak bleek. Maar na eindelijk de nieuwe colones in de portemonaie was ik weer klaar voor het volgende avontuur.

Na een avondje en een nachte in Liberia hadden we de plannen gemaakt om naar het oosten te reizen. Toen we in de ochtend dit aan onze hostel eigenaar vertelde keek hij ons meer dan verbaasd aan. Blijkbaar was de richting waarin wij wilde vertrekken niet de beste. Het toeval (als je het zo wilt noemen) wilde dat daar een storm aan de gang was die de meerderheid van de wegen onbegaanbaar had gemaakt. Totzover onze plannetjes dus, maar flexibele backpackers die we zijn hadden we slecht 1 minuut nodig om over te gaan op plan B. Klein tegenvallertje onze geplande reis was kort plan B was niet onderzocht. Plan B was naar de westkust te gaan naar het Nicoya schiereiland, het bleek echter dat plan B wel een tijdrovend karwei ging worden. Om een lang verhaal kort te maken we moesten een hele dag reizen (bussen, ferry's en meer bussen) om op plats van bestemming aan te komen. Waar wij dachten rustig op staan en dan nog ruim op tijd aankomen bleek niet de beste strategie voor plan B.
Toen wij na 8'en in Montezuma aankwamen kwamen wij snel tot de conclusie dat een reservering een geweldig idee was geweest. Na om en nabij 8 dichtslaande deuren vonden we een hostel dat nog een kamertje vrij had. Waarom dit hostel nog een kamertje vrij had werd snel duidelijk, in dit hostel wilde je nog niet de dode hond van op de hoek begraven. Om onze nachtplaats te vergeten leek er maar een oplossing. En laat nu net Montezuma de plaats te zijn om een drankje te nuttigen met gelijk gestemde. Hier kwamen wij echter in aanraking met een ander vreemd aspect van de montezuma, iedereen gaat namelijk liever met een drnakje op straat staan dan de bar in te gaan voor het echte werk. Het gevolg hiervan is dat het nachtleven niet echt op gang komt voor 23:30 ´s avonds. Overigens wordt je in Costa Rica wel gek van al de amerikanen om je heen, die weer als bijwerking hebben dat alle prijzen on-centraal-amerikaans zijn.

Een prettige hostel wissel verder leek het leven een stuk aangenamer te maken in Montezuma, nu hadden we een hostel aan het strand met een relaxte kamer. De eerste dag eigenlijk een beetje doorgebracht met relaxen, beetje strandjes bekeken, boekje gelezen, hangmatje hangen je kent het wel het zware reizigers bestaan. Natuurlijk hadden we dit programma een paar dagen door kunnen zetten maar dit leeks ons niet eerlijk tegenover de prachtige natuur die costa rica te bieden heeft. Logische oplossing hiervoor is een hike naar een waterval in de jungle. Waterval was aardig niets spectaculairs maar wel heerlijk verfrissend na de hike en weer de mogelijkheid om van wat gevaarlijke rotsen af te springen omdat je nou eenmaal niet bestand bent tegen de opmerking ¨dat durf jij niet watje¨.
Vanuit Montezuma ook nog een snorkeltocht gemaakt om mijn oude liefde weer eens te beoefenen (en duiken was niet te betalen duur). Op de tocht, mooie tocht overigens, mooie natuur gezien en lekker in de zee gespatterd met verassend goed snorkel-materiaal. Qua zee-leven niet al te veel bijzonders maar van dit niet al te veel bijzonders was er wel bijzonder veel. Heerlijk gelunched op een tropisch (denk bounty) eiland en daar leuke mensen leren kennen. ´s Avonds de dag afgesloten met drankjes op het strand kortom weer een toppertje van dag.

Het daadwerkelijke reisaspect van reizen is nooit het leukste zo bleek ook maar weer tijdens onze reis naar Santa Helena. Na een bus, ferry en nog een bus kwamen we een beetje vast te staan, maar brutale die we zijn hebben gelift in een ander toeristen busje zonder kosten, een eerste keer dat dit lukt waar je normaal voor moet betalen. Het landschap in Costa Rica is echter wel anders dan de rest van centraal amerika blijkt steeds maar weer, het is onder andere een stuk gecultiveerder. Je kan merken dat Costa Rica verder is dan de andere landen, of moet ik zeggen dat Costa Rica een stuk meer financiele hulp heeft ontvangen van de VS?

Santa Helena werd dus de volgende stop voor ons, Santa Helena bevind zich in de Monteverde regio. In deze regio kan je alles doen wat je hartje maar wil als je bereid bent te betalen. Goedkope backpacker die ik ben (niet echt maar af en toe toch wel) had ik geen zin om nog een keer te gaan ziplinen dus besloot ik om maar weer een hike te gaan doen. Hiken kost meestal niks en ik kan de lichaamsbeweging erg goed gebruiken, begin tamelijk lui te worden. Helaas was het einde van de hike een deceptie, waar een mooi uitzichtpunt van de vulkaan Arenal had moeten zijn zagen wij slecht wolken. Goed dat ik het ook voor de lichaamsbeweging deed. Na deze korte stop zijn we vandaag met de combinatie jeep-boat-jeep naar La Fortuna gegaan. Nou klinkt dit wel aardig maar het was echter 2x een 4x4 aangedreven shuttlebus en een bootje. Dit had een spectaculaire tocht moeten zijn met schitterende uitzichten maar wij zagen slechts wolken, balen. In La Fortuna gaan we zeker weer iets ondernemen maar wat dat laat ik jullie de volgende keer wel weten.

Losse info

Kan niet aan de indruk ontsnappen ondanks mijn korte verblijf hier dat ik Costa Rica wel aardig vind.

Heb het idee dat met minder dan een maand over heb, nu echt geen tijd meer heb.

Met het huidige reisgenootschap is iedere reisdag (hoe irritant die dan ook mogen zijn) lachen geblazen.

Ik heb het lokale voedsel een beetje opgegeven centraal amerika is geen culinaire aanrader.

Mijn slippers beginnen het na 5 en een halve maand een beetje op te geven.

Ik na 5 en halve maand toch weer zo stom geweest om neus te verbranden sommige dingen zal ik nooit leren.

sorry voor het lange verhaal trouwens