Goeden tijden en nog meer goeden tijden

Hoi Allemaal

Zoals beloofd was er nog een stukkie wat ik moest vertellen aan jullie.
Waar te beginnen waar te beginnen. Oke ik kwam dus terug uit Tassie, en we wisten al dat we nu koers zouden gaan zetten op Adelaide.
En eerlijk is eerlijk dat is voor ons doen toch al niet verkeerd, om van te voren weten wat we willen doen.

Dus hebben we geprobeerd de tijd in Melbourne zo kort mogelijk te houden. En met een bescheiden 2 dagen vond ik dat waar daar behoorlijk in geslaagd waren. En mij ook nog voldoende tijd gaf St. Kilda te bezoeken (een beetje het Bondi beach van Melbourne, alleen is het beter en leuker dan Bondi) Daar een beetje rondgeslenterd en aan het strand gelegen. Toch een mooie gedachten dat je gewoon in de Herfst aan het strand kan gaan liggen.

Toen was het weer zover om in weer een nieuw busje te stappen en het nieuwe reisgenootschap te leren kennen. Gelukkig is dit altijd wel oke, maar deze keer was het zelfs erg oke. Het was een leuke groep min of meer allemaal in dezelfde leeftijds groep (tussen 20 en 30) en iedereen sprak goed engels. Tel daar nog een wacky maar zeer coole gids/chauffeur bij op (een echte ozzie 7de generatie, waar hij oh zo trots op was) en dan is de helft van de tour al geslaagd.

Voor onze eerste dag hadden we schitterend weer. Onze eerste stop was bij het wereld beroemde Bells Beach, na Waikiki (???? Weet dit echt niet zeker, was in ieder geval ergens in Hawaii) beach de beste surfspot op de wereld. Hierna (nee we hebben niet gesurfd, geen tijd, en om eerlijk te zijn waren er ook geen golven toen wij er waren) gingen we de great ocean road op, een van de grootste toeristische atracties die Oz te bieden heeft. En het moet gezegd worden het was geen verkeerd ritje, met de schitterende ocean aan de ene kant en de schitterend natuur aan de andere kant. Zelfs nog een uniek moment meegemaakt, volgens de gids, we moesten stoppen voor een overstekende Koala. Je weet wel die beesten die 20 uur per dag slapen, en er uit zijn als knuffelbeesten.
Na een stop bij eucalyptus bosje, bleek dat het de eerste van heul veul die we die dag zagen. Verder vele schitterende kilometers nog ergens gezwommen in Apollo Bay, om vervolgens weer bij het hoogtepunt van de great ocean road te komen. Ja, er is altijd baas boven baas, en die baas waren de 12 Apostles. Hier waren wij bij zonsondergang, wat voor schitterende plaatsjes zorgt. En na deze fenomenale show van moeder aarde, was het tijd om een feestje te bouwen in ons groovy beachhouse in Port Cambell.

De dag erna weer terug naar 12 apostles voor meer mooie plaatjes, en . . . euh wat was het ook alweer, oh ja een HELICOPTER VLUCHT over de 12 apostles en de rest van shipwreck bay. Dit was zoals te verwachten een rete gave ervaring, errug stoer in zo’n ritje. Dit was ook alweer zo’n typisch moment waarop je kon zeggen dat de dag al niet meer stuk kon.
Vele schitterende stops verder eindigde de great ocean road en bogen we af van de kust om de Grampians binnen te rijden, wat weer een ander prachtig national park is. Net alsof er hier in ozzie ergens national parken zijn die iets minder dan adembenemend zijn, maar toch deze was dus ook mooi.

Wel een groot verschil in omgeving, de grampians zijn een “groene bergketen” of zoiets, kan het niet zo goed uitleggen. En hier hoefde we ook niet meer te stoppen voor Koala’s het was weer de beurt van de Kangoeroe’s om over de weg heen te huppelen. En dat deden ze dus ook regelmatig.
We hebben hier in het hart van de grampians onze tweede nacht doorgebracht, met weer een “bescheiden” feestje erbij.

De volgende dag mochten we helaas (vanwegen de regen) uitslapen tot 7 uur, daarna konden we weer op pad. En de regen viel ons niet echt lastig, iedere keer als we de bus uitgingen was het droog, dus dat viel wel mee. En na de grampians wachten een lange rit naar adelaide op ons, waar we ongeveer om 19:00 aankwamen, en daarmee zaten we ook weer in een nieuwe staat; South Australia.

In Adelaide maakten we snel plannen om met de groep een laatste avond uit te gaan, om afscheid van elkaar te nemen. ( is altijd wel grappig, 3 dagen ben je beste vrienden en dan zie je elkaar nooit meer) Dit afscheid nemen namen we serieus dus waren we bezig tot in de heeele kleine uurtjes.

De dag erna Adelaide verkent, Adelaide is een grote stad van 1,2 miljoen inwoners waar geen reet te doen is. Klinkt overdreven maar is niet zo, ik had veel meer van Adelaide verwacht. We hebben er een stadwandeling gemaakt, en die kon mischien nog net interresant genoemd worden, maar meer ook zeker niet. Dus wat doe je na zo’n tegenvallende dag. Juist ja, je doet het afscheids feest nog eens een keertje dunnetjes (niet al te dun hoor) over, er was toch al zeker 1 persoon weggevlogen.

Hierna hebben we nog een dag in Adelaide weten vol te maken, met een uitstapje naar het strand en de rodney fox shark show (je weet wel, die vent die bijna in tweeen was gebeten door zo’n witte jongen, en vervolgens met meer dan 200 hechtingen aan elkaar is gerijgd ongeveer 15 jaar geleden), dat was wel weer aardig. Maar op het strand waren we een beetje te laat dus het was een beetje frisjes, maar toch wel aardig.
sAvonds zijn we nog naar de bios geweest, om afscheid, nee geintje, gewoon voor de leuk.

En op dit moment zit ik in mijn laatste uurtjes in Adelaide, want we gaan zo met de bus naar Cooper Pedy. He wat waar??? Dat laat ik nu nou eens mooi in het midden. Maar laat ik zeggen, denk aan mad max 3 en pitch black.

Groetjes Martin

Ps vergeet niet het vorige verslag te lezen, deze is erg snel erna gelezen. Dus als je hem nog niet hebt gelezen DOEN, er staan nu overigens ook foto’s bij.