Tassie

G’day Mates

Tis al weer ff geleden, maar het is weer tijd voor een nieuw voor het slapen gaan verhaaltje.

Lang geleden waren er eens twee jongens die gingen werken in Cobram (vlak bij de grens van Victoria en New South Wales). Ze kwamen daar aan met hoop op en mooie manier om wat centjes te verdienen.
Op de plaats van bestemming ontmoeten ze 3 meisjes met het zelfde idee. En met het eerste aanzicht van onze accomodatie, vervloog er al redelijk wat hoop. Wat we daar aantrefde was genoeg om nachtmerries van te krijgen. Het was een kale stoffige bende met een temperatuur hoog genoeg om broden in de openlucht te bakken.
En toen kregen we het “goede” nieuws, we kwamen aan op zaterdag en hoefden pas voor het eerst op maandag te werken, in plaats van de beloofde zondag. Wat een geluk, een extra dag in deze bakplaat waar niets te doen is.
Maar maandag was het dan echt zover, uitgedost in onze beste fruitpluk kleren, gingen we vol verwachtingen aan de slag. We hadden ons al helemaal rijk zitten rekenen, en kwamen tot de conclusie dat 4 bins (heeeele grote kratten) genoeg moest zijn om met een aardige duit hier weg te lopen. Dag 1 kreeg ik het voor elkaar er 2,3 te doen. En toen was het tijd voor een nieuwe conclusie, dit werk is hel. Heet, duizend irritante vliegen om je heen, en je verdient nix, omdat het onmogelijk is er 4 op een dag te halen.
En na 4 dagen kregen we weer nieuws, en zoals te verwachten was dit weer zo’n geweldig bericht. In plaats van de beloofde en gegarandeerde 2 weken, was na 4 dagen het werk klaar, en konden we vertrekken. Heel erg fijn allemaal, zeker met mijn loonstrookje die toch wel zeker $17,5 bedroeg, na alle tax, accomodatie, superannuation enz enz. Zoals jullie begrijpen sprong ik een gat in lucht met deze vette paycheck.
En weer de hoogste tijd voor een nieuwe conclusie, dit nooit meer. Maar we kunnen in ieder geval zeggen dat we het ultieme backpackers baantje hebben gedaan.

Moraal van dit verhaal: vertrouw niemand over werk, en neem genoeg centjes mee van thuis, zodat je dit niet hoeft mee te maken.

(gebaseerd op een waar gebeurd verhaal, sommige delen zijn geromantiseerd, en gelijkenissen op personen berusten puur op toeval)

Goed dat was dus ons weekje werk, en wat doe je na zo’n ervaring. Er is maar een echte mogelijkheid, je haalt je schouders op en denkt, wordt weer de hoogste tijd om verder te reizen. Dus nog een paar dagen in Melbourne feest gevierd met onze vriendjes van Cobram, om daarna afscheid van elkaar te nemen ( de dames gingen weer werken, snap je dat nou?), en koers te zetten op Tasmanie.

Dus smiddags ticket + tour geboekt en die avond nog landen we in Hobart de hoofdstad van Tasmanie ( eventjes voor degene die dit niet weten, Tasmanie is dat kleine eilandje onder Australie, wat er wel degelijk bijhoord, maar vaak overgeslagen word, en oh ja tasmanie is ongeveer net zo groot als Nederland, iets groter waarschijnlijk)
En wanneer je dan in Hobart rond loopt, valt het gelijk op ( wat wat wat, vertel het ons oh wijze heer) het was koud regenachtig, en historisch (voor australische standaarden) kortom het is net alsof je in west europa bent.
Maar eerlijk is eerlijk, Hobart was best een aardige stad (iets van 300 000 inwoners geloof ik maar pin me er niet op vast) met diverse historische punten en dat is eigenlijk alles. En vanuit hetzelfde Hobart begonnen we onze tour over de oost kust met een leuke groep een maffe gids/chauffeur. Het was een groep van 22 afkomstig vanover heel de wereld en varierend in leeftijd van 19 tot 50? (ik hoop niet dat ze ooit leest als ik het mis heb), wat de groep tot zoals altijd een interresante bende maakte met dezelfde “state of mind”.
De highlights van de tour waren Port Arthur (historische gevangenis), Wineglass bay in het freycinet national park en de bay of fires. En er waren natuurlijk nog vele andere interessante stops. Zoals bijvoorbeeld het cafe met de bierdrinken de varkens, ja ja, het kan allemaal hier in Tassie (zo wordt Tasmanie liefkozend genoemd door inwoners) (en het waren trouwens echte varkens, niet de spreekwoordelijke varkens ). En na drie fantastische dagen eindigde we in Launceston , niet dat ik er nu vanuit gaat dat ook maar iemand zonder kaart weet waar dat ligt maargoed, daar eindigde de trip dus. En vanuit Launnie hebben we een dagtour gemaakt naar Cradle Mountain weer een van de mst see’s in Tassie. EN hier was het dan eindelijk zover, de vloek is voorbij, en het geluk lachte ons toe. Deze berg is gemiddeld maar 30 dagen per jaar zichtbaar (niet in de wolken), dus wij met onze eindeloze reeks bewolkte bergen verwachten er niet veel van. MAAR het onmogelijke gebeurde het was een strak blauwe lucht, en ik heb zelfs foto’s gemaakt die je niet terug zag op de anzichtkaarten, Cradle Mountain zonder en ik herhaal zonder wolken. En dit ging zoals te verwachtte gepaard met een heerlijke zonnetje en een lekker temperatuur. Dus al deze ingredienten maakten voor een onvergetelijke dag, en we kwamen ook nog eens onze maffe gids tegen van de oostkust trip.
En hierna was het na een week vol hoogtepunten tijd om weer terug te keren naar het mainland van Ozzie.

Nou houdt het verhaal hier niet helemaal op, maar ik ben het typen ff zat dus, volgt er meer de volgende keer.
Oh ja en de foto’s moeten er natuurlijk ook nog bijkomen. Dus eventjes geduld nog voor de plaatjes, maar ik beloof ze komen eraan.

Groetjes Martin

klein ps'je
ook ik heb helaas geen tasmaanse tijger kunnen ontdekken, dus de reward voor een foto van 1,2 miljoen ging mooi aan mijn neus voorbij.