Weer op pad

Hallo Allemaal

Kan dit verhaal geloof ik hetzelfde beginnen als het vorige. Het heeft allemaal weer iets langer geduurd maar als het goed komt er nu weer verandering in.
Grootste reden hiervoor ik ben weer aan het reizen en heb dus wat spannendere verhalen voor jullie. Tweede reden ben weer solo aan het reizen dus is het internet weer de uitkomst om te checken waar alle reisvrienden uithangen en deze site een beetje updaten.

Goed wat kan ik over de maand november vertellen. Wordt een beetje een schraal verhaal want ik ben mijn agenda vergeten en dit soort dingen herinneren is niet mijn sterkste punt. Ik heb tot 1.5 week geleden in Antigua gezeten dus dat verhaal is eenvoudig. Lees het vorige verslag en dan heb je een idee. Uitschieters hierin waren 2 maal een bezoek aan de earthlodge vlakbij Antigua 1x met vrienden 1x met Lina. Misschien handig om even te vertellen over Lina. Heb haar geloof ik vorige keer geintroduceerd in de verhalen maar daarin doe ik haar toch echt te kort. Lina is de reden dat ik Antigua maar niet kon verlaten omdat zij simpel gezegd mijn hele wereld op zijn kop heeft gezet. Iets wat ik altijd probeer te vermijden tijdens reizen is nu dan toch gebeurt. Deze jongen heeft een van zijn gouden regels overtreden en heeft daarvoor duur moeten betalen. Ik ontmoette Lina tijdens onze trip naar El Salvador en daar deed cupido zijn werk (verrekte engeltjes ook, ze zouden zijn boogje moeten afpakken en in tweeen breken), chemie, vonken, klik, liefde op het eerste gezicht noem hoe je het noemen wilt maar het gebeurde. Sinds die tijd zijn we min of meer onafscheidelijk geweest, en heb ik tot 2 keer toe mijn vertrek moeten verlengen. Dit alles maakte mijn tijd in Antigua geweldig maar (en hier begint het dure betalen) nu ik afscheid van haar heb moeten nemen is het bergafwaards. Nu moet ik dit niet te dramatisch laten klinken want er stond tegen over dat ik weer ging reizen.

Hier pikken we de draad dus weer op. Vertrek Antigua, moeilijk moeilijk moeilijk, maar noodzakelijk kwaad. Zij had andere reisplannen met vriend uit noorwegen en alles was al geboekt, en deze jongen heeft nog een flinke lap centraal amerika voor de boeg. Ben vanuit Antigua meteen Belize ingedoken, al duurde dat meteen wel weer 17 uur. Belize telt slecht een slordige 300 000 inwoners. De grens over was de voertaal weer Engels maar met een leuk carribisch accent. In Belize een dag en nacht doorgebracht in Belize City de onofficiele hoofdstad van Belize. Deze stad was zeker niet de moeite waard, met dank aan de lonely planet, er was niets te beleven.

Dag erna op de express ferry gesprongen om naar "paradijs" te gaan, caye caulker. De cayes (eilanden) zijn wat Belize beroemd maakt, relaxte sfeer heerlijk eten en drinken. Vanuit caye caulker een schitterende snorkeltocht gemaakt. Tijdens deze toch zagen we stingrays, schildpadden, baracudas mooi rif en niet te vergeten verpleegsterhaaien. Jawel de echte, groep van 5 a 6 waarvan de grootste met zijn 2 meter groter dan ik was, hmm. Geweldige ervaring met deze beesten had ik nog nooit gezwommen, erg cool!

Het leven op Caye Caulker was erg prettig, 1,5 dag nodig om in het ritme van de eilanders te komen maar dan is het erg "relaxt". Over op je blote voeten lopen zwembroekje aan zonnebril op en klaar is kees. Het huidje begint weer lekker bruin te kleuren en dat bevalt deze jongen goed. Wanneer je over het eialnd te snel wandelt is er altijd wel een eialnder die je er aan herinnerd; "go slow" Overdag breng je je tijd door in de split waar het eiland door een orkaan in tween "gesneden" is en daar hang je rond in en rondom de zee, met een koele versnapering in je hand. Je zweet immers veel dus re-hydratie is van groot belang.
's Avonds eet je ergens een heerlijke kreeft, kost immers niks daar. En dit kan je in een restaurant doen of ergens op straat bij een openlucht BBQ, erg smakelijk allemaal. Ook mijn eerste thanksgiving-night en thanksgiving-dinner meegemaakt, met amerikaanse vrienden (voor zover die yanks vrienden van mij zijn ;), ja ik word af en toe milder). Thankgiving-night gaat erom dat je erg dronken wordt met vrienden, goed concept lijkt mij. Thankgiving-dinner is met je gare hoofd aan tafel verschijnen en zo veel als mogelijk eten ook geen slecht concept. Wij waren 's avonds naar een thanksgiving buffet geweest. Het eten bestaat traditioneel uit kalkoen, ham en lam en dan aardappelpuree, en diverse andere dingen maar die 4 en nog vele andere waren aanwezig bij ons dinner. Leuk om een keer mee te maken, paar amerikanen aan onze tafel die die nodige verhalen op rakelde van hun vroegere thanksgiving-dinners.


Na een paar erg fijne dagen daar was het tijd om weer verder te gaan. Ik koos ervoor om een 3 daagse zeil trip te maken naar het zuiden van Belize. Op deze tocht zouden we langs de kust van Belize varen en diverse snorkelstops maken en overnachten op de cayes. Snorkelstops waren aardig tot erg goed. Weer werd met de dag beter, en ik dus met de dag bruiner. De eerste nacht sliepen we op Rendez-vous caye, en dit was werkelijk waar een ongelofelijk eiland. Misschien 40 meter in de lengte en 20 in de breedte en 7 palmbomen geweldig om op zo'n eiland te mogen slapen. Alleen onze organisatie had permissie daar te slapen dus je weet dat er geen honderduizend mensen voor je geweest zijn. Op dit eiland een heerlijke visbuffet gegeten en 's nacht rommelige drank spelletjes gespeeld. Tweede nacht was op een groter eiland Tabacco Caye, waarop een resort 2 barren en een duikshop waren. Iets groter maar toch erg cool.
Na 3 dagen kwamen we aan in Placencia daar afscheid genomen van elkaar en weer plannen gemaakt voor de volgende stops.
Ochtend doorgebracht in Placencia erg rustig maar erg carribisch plaatsje (1800 inwoners) en smiddags de bus gepakt naar Hopkins. Bij de afslag naar Hopkins uit de bus gegooid met de tip duim omhoog en dan kom je er wel. Gelukkig ook wat lokale erbij, die snel een pickup aan hielden die afremde, niet stopte, om ons erin te laten duiken. Wij rennen, zij met lege handen, ik met grote en kleine backpack, spullen erin gegooid mijzelf erin gegooid en gaan. Nooit van mijn leven zo bang geweest om uit een pickup te vliegen, die kerel remde niet bepaald af voor kuilen in de weg. Iedereen inclusief oud omaatje moest flink werken om niet uit de bak te vliegen. Nu dus in Hopkins waar ik hoogstwaarschijnlijk morgen alweer vertrek voor de volgende stop.

foto's volgen wanneer ik een betere verbinding heb.