I love groundrush

Hoi Allemaal

Het is weer eens tijd dat ik wat van de avonturen met jullie deel. En na Hokitika (waar ik jullie had achter gelaten) zijn we doorgereisd naar punaiki, om daar de beroemde pancake rocks te gaan bekijken. Dit zijn rotsen die, je raad het al, eruit zien als een grote op elkaar gestapelde pannenkoeken. Apart verschijnsel, maar eerlijk is eerlijk je bent er redelijk snel uitgekeken.

Dus wij door naar Westport, om daar de nacht door te brengen. En aangezien het zaterdag was, vonden jur en ik het een geslaagd idee om een boxje wijn te halen. Gewoon voor de lekker een paar glaasjes. Voor de mensen die mij wat beter kennen hoef ik verder nix uit te leggen.

De dag erna hebben we de nodige kilometers afgelegd door schitterende natuur, met stops voor mooie uitzichten, en voor sommige andere doeleinden. Maar met name de Buller gorge met de Buller river was schitterend. En konden we dus weer een stuk adembenemende natuur aan het rijtje toevoegen. En na die lange dag rijden van +350 km kwam ik knettergaar aan in Motueka. Ik weet nou waarom je beter niet langer dan 4 uur achter elkaar kan rijden. Maarja je moet wat als de kilometers gemaakt moeten worden en niet iedereen zich tip top voelt.

De dag erna doorgereden naar het begin van Abel Tasman National Park, en een watertaxi geboekt voor de volgende ochtend. Het werd weer de hoogste tijd om wat lui zweet te lozen.
En dit doen wij natuurlijk nu net de zomer doorbreekt in N-Z, dus zweten doen we sowieso al.
De volgende ochtend vroeg op, voor een wandeling van +6 uur van 20 km door de schitterende natuur. Deze dag hebben we weer mogen genieten van schoonheden van N-Z, waar dit land echt geen gebreken aan blijkt te hebben. En na zo'n dag lange arbeid, vonden we wel dat we een overnachting in een hostel verdient hadden. En de douche was na een dag zweten voor de medemens ook wel zo fris. Want we proberen nog steeds geld te besparen door zo ongeveer 3 van de 4 nachten in de bus te slapen.

Na de overnachting in Nelson, even door het centrum gelopen, om dit stadje ook de aandacht te geven die het verdient. Hierna weer in de bus geklommen voor de reis naar Picton, vanuit waar we de ferry gaan nemen naar het Noorder Eiland toe.

Voor dit ferry tochtje mochten we lekker vroeg op staan om om 7 uur in de rij te gaan staan om op de ferry te mogen. Na een tocht van ongeveer 3,5 uur zijn we in Wellington (de hoofdstad van N-Z) om vervolgens wegens ons tijdschema, vol gas er vandoor te scheuren naar Napier (een slordige 350 km verder).

Overigens viel mij op dat de omgeving waarin we reden op het noorder eiland iets minder was dan het zuider eiland, maar misschien zijn we wel te veel verwend. Na een dagje Napier door naar Taupo. Weer een thrill centrum.

En hier had ik een belofte aan mijzelf goed te maken. Want deze jongen zei altijd al in N-Z ga ik bungy jumpen en skydiven. En ik had Taupo daarvoor uitgekozen ivm de prijzen. Dus de eerste dag de bungy site gechecked, zag er lang niet slecht uit, dus dacht deze jongen, dat moest ik morgen maar eens gaan doen. Krappe 20 uur later stond diezelfde jongen er weer. En met grootse plannen kan ik wel zeggen, ik zou weleens een mooie duik gaan maken, en niet zo lafjes van het platform afduikelen. Dus ikke netjes betalen, contractje tekenen; ja ik ben bij mijn volle verstand, nee ik ben niet onder invloed van verdovende middelen, ja ik weet dat je hier ongelukken kan krijgen, klein slikje. Nou dat getekend ga ik naar de richel toe, voetjes gezekerd, elastiekie eraan, alles onder controle. Ja ga daar maar staan zegt zo'n medewerker, ikke netjes met mijn teentjes over het richeltje heen.
Nog steeds alles onder controle. Je wilde een dip, toch, ja ik wilde wel een nat pak halen.
Je moet eventjes wachten totdat dat stokje beweegt dan mag je springen. En vanaf dat moment ga je met de seconde minder leuk vinden. Goh, waarom zou ik hier vanaf springen, sta toch goed zo? Dus na een halve minuut naar beneden turen, voel ik me niet zo'n stoere jongen meer. Ja, doe je armen maar omhoog en dan mag je springen. Ik mijn armen omhoog, en naar beneden, en vraag eens sympathiek, meen je dat nou jongen? Weer armpjes omhoog, en van die mooi duik kwam zwaar weinig terecht, en vervolgens suis je naar beneden, en voel je dat je maag tegen je tenen aanstoot. En dan knal je vervolgens vol met je harses het water in, en wordt je er net zo hard weer uitgelanceerd, met 3 liter water in je neus extra. Hierna is het genieten, en helaas ook snel afgelopen. Maar dit was zonder meer een van de vetste zoniet het vetste wat ik ooit gedaan heb. Oh ja, jur is niet geweest want hij vond het te duur, maar moet toch toegeven dat het er wel waanzinnig vet uitzag.
Dus wat doe je dan, dan ga je terug naar je hostel, en boek je vervolgens een skydive. Logisch toch. Dus wij de dag erna vroeg op ('s ochtends is het goedkoper, tja ben nog steeds backpacker he!) om met een limo naar het vliegveldje gebracht te worden. Daar eerst een filmpje kijken om te kijken hoe het gaat, dan pakkie aan en op naar boven, 12000 voet om precies te zijn. Oh ja, je mocht natuurlijk wel eerst nog even een contractje tekenen, nu naast ongelukken dat het ook dood tot gevolg kan hebben. En dit tekent natuurlijk iedereen waarvan je achteraf denkt, eigenlijk geef je dan toch op zo'n moment aan dat wanneer je zoiets tekent, je juist goed bij je hoofd bent?
Verder waar ik gebleven was, vluchtje opzich was al even wennen, want zo'n klein vliegtuigje is net even iets minder stabiel dan een jumbojet. En dan mag je weer he, ga maar met je voeten over de richel heen zitten, maar deze keer (en nee, ik lieg niet) voelde ik helemaal geen angst, alleen maar een big smile op mijn gezicht. En dan suis je weer met een rotgang naar beneden, alleen deze keer iets langer. En dit is ook weer errug vet. En dan gaat je parachut open en kan je echt gaan genieten van het uitzicht, schitterende ervaring.

Maar zoals je waarschijnlijk al een beetje kan merken aan de beschrijven, zijn het twee totaal verschillende gevoelens. En als ik op dit moment moet zeggen wat ik gaver vind? Bungy jumpen, die ground rush is te cool. Het moment dat je naar beneden springt en je alle logica naast je neer legt door te springen, dat gevoel, een heerlijke mix van adrealine, doodsangst, vlinders in je buik, voldoening, echt vet en niet voor de faint-hearded.

Maar ik kan het allebei aan iedereen aan raden, het zijn van die dingen die moet je gewoon gedaan hebben.

Dat is het weer even voor zover,
Groetjes Martin