Leven in Bangkok

Goed, daar gaan we dan maar weer. Ik merk dat ik zelf belachelijk slecht ben in contact houden met iedereen die ik achter gelaten heb en mijn excuses hiervoor. Is dit nieuws, nee niet echt, maar normaal zat er een eind datum aan de reis en dacht ik het daarna wel weer goed te maken. Aangezien ik in ieder geval voorlopig nog niet van plan ben huiswaards (beter gezegd; naar Nederland aangezien ik geen huis meer heb)te keren, lijkt het me handig om via deze site weer wat updates te geven zodat iedereen weer een beetje op de hoogte is van mijn leven in Bangkok.

Vorige keer ben ik gestopt met het verhaal na het behalen van de benodigde papieren om mijzelf hier als docent Engels te gaan verkopen. Dit alles gebeurde zo’n anderhalve maand na touch down in Bangkok, wat wil zeggen dat de visa show weer van start ging.
Als je land in Bangkok (of ergens anders in Thailand) krijg je een stempel in je paspoort waarmee je 30 dagen ongestoord van Thailand kan genieten. Na die 30 dagen zijn er enkele opties; optie 1 is naar immigratie gaan en daar kan je dan soms een weekje extra krijgen, optie 2 is een visarun naar een aangrenzend land (daar even voeten over grens, de nodige dollartjes aftikken voor visa aldaar), bij terug komst in Thailand (lees 30 minuten later) krijg je weer een prachtige stempel in je paspoort die 15 plezier geeft, optie 3 is een vliegtuig pakken naar goedkoopste buitelandse bestemming en dan bij terugvlucht weer de stempel krijgen die 30 dagen Thailand inhoud, optie 4 is een Thais toeristen visa bemachtigen bij een Thaise ambassade in een ander land.
Optie 4 was voor mij eigenlijk de enige logische optie, omdat ik hier voor een double entry visa gaan wat mij 2x60 dagen Thailand verschaft en beide keren is die 60 dagen te verlengen bij immigration met nog eens 30 dagen. Als bestemming koos ik Vientiane in Laos, omdat simpelweg de goedkoopste optie was. Ik herinnerde mij Vientiane als een weinig spectucalaire bestemming, maar misschien was een tweede keer beter, het was tenslotte alweer 4 jaar geleden sinds ik hier voor het laatst was.
Alvorens ik deze trip ging maken, nou ja trip het is alles bij elkaar ongeveer 50 uur om dit te regelen, zou ik eerst nog even een klein drankje doen met mijn Italiaanse vriend. Vorig jaar tijdens mijn zeiltocht langs de Indonesische eilanden had ik een eigenaardige Italiaan in mijn gezelschap; Euro. Euro is een prachtige kerel van achter in de 50 (schat ik zo) die ernstig beperkt Engels spreekt maar een reuze gezellige vent is, waar ik nu al diverse keren gezellige middagen en avonden mee heb gehad. Euro en ik zijn ook allebei niet vies van een biertje en dat maakt met name in zijn geval dat zijn Engels met sprongen vooruit gaat bij ieder genuttigd biertje. Euro had er zelf ook weer een aantal maanden zuid-oost azië opzitten en praatte mij bij over de vernieuwingen en veranderingen in de plaatsen waar ik ook geweest was.
Het was dus weer een bijzonder gezellig weerzien met mijn oude (letterlijk en figuurlijk) vriend, dit betekende wel dat ik bijna mijn minibus naar Laos had gemist, maar het zorgde er ook voor dat ik lekker joviaal met iedereen aan het aanpappen (netwerken?) was. De reis begon rond 21:00 en alles was van te voren al geregeld dus we hoefden ons nergens meer zorgen over te maken. Dit klopte je hoefde je nergens zorgen over te maken, maar ik heb vervolgens alleen niets meer van die lui gehoord. Gelukkig waren er in het gezelschap (ongeveer 40-50 man) diverse die de tocht al voor de 2e, 3e, 4e keer maakte dus zij vertelde waar we moesten wezen en wat te doen.
Aangekomen in Vientiane hadden we een dagje om ons zelf te vermaken en de volgende ochtend zouden we weer vertrekken om ’s avonds weer in Bangkok weder te keren. Samen met een Servische jonge dame eens ouderwets de backpacker uitgehangen. Vientiane was een stuk leuker dan ik mij herinnerde en pijnlijker wat voelde dit backpacken weer ouderwets heerlijk aan. Topdag gehad, lekker rond gewandeld en diverse oude bekende plaatjes gezien en ook weer wat nieuwe dingen gevonden. ’s Avonds in het hotel samen met alle lot genoten gezellig wat gedronken en verhalen uitgewisseld, voldoende leraren daar dus voor mij een bron van kennis om van te leren.

Terug in Bangkok zorgen vrij voor de komende 60 dagen en de hoogste tijd om eens op banenjacht te gaan. Deze banenjacht kan ik kort samen vatten; het was niet leuk. Met temperaturen van dik boven de 30 graden in formele kleding, zeg maar in pak minus jasje, alle talen instituten langs gaan om daar je cv af te geven. Overal werd de cv vriendelijk aangenomen maar ik kon niet aan de indruk ontkomen dat deze cv onderop een hele dikke stapen kwam met mensen die uiteraard meer ervaring hadden in lesgeven dan ik.
Om deze gang van zaken te keren besloot ik om in ieder geval mijn cv niet af te geven aan de receptionist, maar ik zou geen genoegen nemen met minder dan even de manager van de school gesproken te hebben. Misschien was dit dan wel fijn voor mijn tere gevoelens maar het leverde echter geen donder op.
Het gaat er in Thailand vooral om om op het juiste moment ergens binnen te lopen. Zo kwam ik ergens cv nummer veelsteveel ergens afgeven en zij hadden toevallig nieuwe docenten nodig, kassa. Ervaring / geen ervaring, diploma / geen diploma het maakt allemaal maar weinig uit in het begin, het is gewoon dom geluk wat je moet hebben.

Na een aantal weken van solliciteren en hopen en afgewezen worden (al is dat wel een luxe, meestal hoor je gewoon niks) eindelijk een werkgever en de eerste student. Ik zou een dame van 42 prive les gaan geven bij een talen institute niet ver van waar ik woon. Deze dame is een tarot lezer / voorspeller en wilde graag naast dit voor de Thai te doen deze dienst ook aanbieden voor buitenlanders. Aan mij dus de taak om dit zo goed als mogelijk naar het Engels te vertalen, wat toch af en toe nog wel ingewikkeld was. Wel een hoop geleerd over tarot kaarten en de betekenissen van deze kaarten, of ik nu overtuigt ben van het geheel is een andere vraag. Wel leuk om in ieder geval als docent aan het werk te zijn, al voelde ik mij soms meer vertaler dan docent, maar je moet ergens beginnen.

Ook bij mijn oude Academie waar ik mijn certificaat had gehaald kreeg ik twee studenten toegewezen, wat ook weer prima was. Deze twee dames van 26 en 30 zijn echter wel beginners als het op Engels aankomt dus hier kon ik wel als docent fungeren. Hier merk ik ook de vooruitgang bij de dames en dit is een erg leuk gevoel. De lessen vliegen ook voorbij omdat de dames vriendinnen van elkaar zijn en veel plezier maken tijdens de lessen en vooral goed zijn in het elkaar uitlachen wanneer ze moeite hebben met het Engels. Voor mij ook leuk omdat de dames in mijn leeftijds catergorie vallen want zo heb je toch al snel veel dezelfde interesses waardoor je soms van de lesstof kan afwijken en gewoon even gezellig kletsen, al kost het hen toch de nodige moeite om hun verhalen in het Engels te vertellen.

Via een vriend van me ook nog bij een andere school aan de slag gegaan, waar ik op een soort van oproep basis werk. Wanneer zij mij nodig hebben en ik tijd heb ga ik daar heen om les te geven. Deze school heeft een andere manier van lesgeven wat weer leuk is om mee te maken om zo de verschillende les stijlen te ervaren. Meestal geef ik hier les aan beginners aan tieners, die deze Engelse les als extraatje gebruiken naast school. Dit is wel angstig als je het niveau van deze studenten bekijkt, want het niveau is in mijn ogen ver beneden pijl ik geloof toch dat we als Nederlanders blij mogen zijn met het onderwijs. Probleem van het onderwijs hier is ook dat niemand blijft zitten dus het maakt niet uit wat je presteerd je gaat toch wel door naar het volgende jaar, met dit soort verschijnselen als gevolg.
Naast conversatie lessen geef ik hier soms ook IELTS of TOIC lessen, dit zijn lessen die de studenten voor bereiden om toelatingstoetsen voor opleidingen in het buitenland of voor universiteiten. Dit houdt in dat de studenten een toest moeten volbrengen waarin ze getest worden op, spreekvaardigheid, mondelinge toest, begrijpend lezen en een soort van vocabulair test.

Dit heeft mij een aantal weken lekker bezig gehouden en zorgde er zelfs voor dat ik soms 6 dagen per week les gaf, geen hele dagen overigens dus maak je geen zorgen, ben nog altijd geen fan van hard werken. Nu is er echter een wat rustigere periode aangebroken omdat er hier diverse festiviteiten zijn in de maand April en omdat de scholen ook dicht zijn en de Thai zelf een kleine vakantie nemen. Nu is het dus weer even hopen op meer werk zodat ik weer voldoende baht op zak heb om ook de leuke dingen mee te maken.

Over die leuke dingen gesproken ik heb inmiddels al twee keer bekende gezichten getroffen in “mijn” Bangkok. Als eerste is Frans hier in Bangkok geweest waar ik diverse leuke avonden mee beleeft heb. Grappig om Bangkok nu aan vrienden te laten zien, terwijl ik zelf het gevoel heb nog maar een fractie van deze stad gezien te hebben. Mooie bijkomstigheid dat je nu weer eens vrijuit kan praten zonder dat iemand je verstaat op een enkele landgenoot na, want met Engels zijn er toch altijd genoeg mensen die kunnen mee luisteren. Samen met Frans ook nog eventjes ouderwets uitgegaan op Khaosan road die deed denken aan de tijd toen we nog op de tuinstraat woonden, al aten we op stratumseind meestal geen gebakken insecten tussen het bier drinken door. Niet dat het eten van een kakkerlak op de bucketlist stond maar kan in ieder geval zeggen dat ik dit ook weer geprobeert heb, smaakte niet eens zo slecht eigenlijk.
Na het weerzien met Frans kwam Jurrian met reisgenoot Tim ook in Bangkok langs om zijn reis door zuid-oost azië te starten. Bangkok de stad waar we 8 jaar geleden als jonge mannetjes aankwamen en nog zo groen als gras waren in de reizigers wereld. Bijzonder om in de plaats waar het allemaal begonnen is elkaar weer te treffen, jammer wel dat hij wél lekker gaat reizen en ik dit keer voor andere redenen in Thailand ben. Samen met Jur en Tim een paar erg gezellige avonden gehad en ook deze heren even een kleine tour in het nachtleven van Bangkok gegeven, ja het nachtleven overdag moest er gewerkt worden. Ook van deze heren weer afscheid genomen maar ik zie ze hopelijk nog een keertje op de terug weg om nog wat extra onvergetelijke momenten te creeren.

Alvorens al even vermeld maar April is een maand met nogal wat feestdagen hier in Thailand. Om jullie nou niet te vervelen vermeld ik er maar een en deze is tevens ook alleen het vermelden waard: Songkran. Songkran is het Thaise nieuwjaar, volgens hun jaartelling is het hier 2555. Volgens boedistische traditie begin je het nieuwe jaar met een grondige schoonmaak beurt van je huis / zaak etc. Daarna is het de traditie om de boeda beelden te reinigen met water voor geluk, ook is het de traditie om de handen van de monniken te reinigen met water. Dit gaat ook weer verder in familiare kring waarbij iedereen de handen van de personen die ouder zijn of meer aanzien genieten wast met water. Waar dit ergens is uitgelopen op een landelijk watergevecht weet ik niet precies maar dat is wat het vandaag de dag het best omschrijft. Natuurlijk gebeuren alle traditionele gebruiken ook nog maar daar merkt de rest van de wereld niet zo veel van en de buitenlanders in Thailand even min.
Songkron betekend nu dat je als buitenlander gedurende 3 dagen maar beter niets op zak kan hebben dat het niet overleefd als het kletsnat word. Om de proef op de som te nemen vertrok ik op de eerste dag maar in zwembroek en t-shirt om eens te kijken hoe erg het was. In mijn buurt viel het allemaal reuze mee, er waren slecht enkele groepjes mensen op straat die voorbij gangers net spatterde en wat mensen die in pick up trucks rond reden en daar vandaan de mensen natspoten. Het was zelfs zo dat wanneer je aangaf er niet aan mee te willen doen je netjes ontzien werd, ben je nou echter een buitenlander dan gelden er andere regels.
Als er weer een groepje klaar stond met waterpistolen / tuinslangen / emmertjes water en ze zagen mij aankomen van een metertje of 50 dan begonnen al die gezichtjes te stralen en oogjes te twinkelen. Wanneer de eerste persoon je opmerkte zag je al snel alle ogen op je gericht en het werd al snel duidelijk dat geen buitenlanders de hinderlaad kon ontlopen. Onder een vrolijk “happy newyear” werd je compleet verzopen. Snel een soort van supersoaker gekocht om in ieder geval iets terug te kunnen doen. Na dit kleine wandelingetje was het wel duidelijk dat ik ergens anders heen moest, dit was veel te tam, ik had vele male wildere verhalen gehoord over Songkran.
In de metro gesprongen om naar Silom road te gaan, daar aangekomen kwamen we in grote getalen met de roltrap naar boven. We werden netjes een richting op gesluist om zo het voetverkeer in goede banen te lijden, de mensen die terug kwamen naar de metro zagen eruit alsof ze een veldslag hadden meegemaakt. Iedereen was doorweekt en zat onder het meel en zagen er nu verslagen uit. Toen wij dus met z’n alle door de tunnel naar de uitgang liepen had ik even het gevoel dat ik in de scene van gladiator was beland, waarin de gladiatoren 2 aan 2 naar buiten moesten waar zij niet wisten wat hen te wachten stond en slecht een oorverdovend gebrul van het publiek klonk. Onze exit was iets minder dramatisch maar we liepen wel tegen een muur van mensen aan, dank aan druktes a la koningingen dag op de drukste plaatsen. Voetje voor voetje liepen ik naar Silom road waar minstens 10 000 man rondliep in wat ’s wereldsgrootste water gevecht leek.
Het duurde denk ik ook zo’n 0.05 seconden voor iemand zag dat ik nog niet compleet nat was en zo vriendelijk was dit even op te lossen door een ton vol met water over mij heen te deponeren. Eenmaal doorweekt kwam ik er al snel echter dat opdrogen er niet in ging zitten aangezien dit zo ongeveer om de 5 minuten zich herhaalde. In deze bijzondere vrolijke toestand moest ik eerst een vriend zien te localiseren wat niet makkelijk is zonder telefoon maar gelukkig toch gelukt. Vanaf dat moment de tijd van mijn leven gehad, geweldig om weer als kleine kinderen water oorlogje te spelen. Fijne bijkomstigheid voor het eerst genoten van de hete temperaturen, 37 graden is een stuk minder vervelend als je constant nat gespoten wordt met normaal of ijswater. Ijswater was uiteraard weer veel beter als munitie omdat je het normale water gewoon weg niet meer voelt als je compleet doorweekt bent, maar een goede straal ijswater dat voelt iedereen. Gelukkig was er ook nog voldoende bier te krijgen om enige remmingen weg te nemen om je compleet over te geven aan het water festival.
De dag erop min of meer hetzelfde verschijnsel maar dan op Khaosan road, waar de verdeling ongeveer 65% buitenlander was waar het op Silom meer 40% buitenlander was. Op Khoasan wel eerder begonnen om niets van het spektakel te missen. Ook hier weer flinke veldslagen uitgevochten en wederom de hele dag met een dikke glimlach rondgelopen. Het enige minpunt aan dit alles was dat ik helaas geen enkele foto heb van het hele gebeuren dus kan ik jullie niet laten zien wat er zich allemaal heeft afgespeeld.
Goed dit verhaal is alweer veel te lang dus stop ik er weer mee. Ik zal mijn best doen wat van de hitte naar Nederland te sturen zodat jullie er ook wat warmer bijzitten. Voor jullie veel plezier met koninginnendag binnenkort en dan ga ik eens kijken of ik hier in Bangkok daar ook iets van mee kan krijgen.
groetjes