Zowaar een reisverslag van meneer de Geus

Om als eerste punt van de agenda even mijn cliffhanger van het vorige verhaal te behandelen; het was loos alarm. Voor de lezers die hier niets van begrijpen zal ik even snel de zaken uitleggen.
De kranten stonden er bol van het journaal bestede er uitgebreid aandacht aan en heel Bangkok sprak nog maar over één ding: Gaemi. Bangkok stond op het punt om geteisterd te worden door een tropische storm die veel schade en havok zou aanrichten. (Ik laat deze fout in de voorgaande zin er expres in staan omdat het mij zeker een aantal minuten gekost heeft om uit te vinden waarom hij niet zo lekker in de oren klonk. Mijn beheersing van de Nederlandse taal heeft zwaar te verduren onder overmatig gebruik van de Engelse taal. Ik betrap me er steeds vaker op dat ik Engelse woorden compleet foutief en schaamteloos als Nederlandse vocabulair lat doorgaan. Totzover dit intermezzo.)
Het uur naderde en het bleef angstig stil aan de horizon, sterker nog na dagen van veel regen was het moment suprème een bijzonder mooie dag. Berichtgeving stelde de storm met uren en later dagdelen uit. Heel Bangkok had maatregelen genomen voor eventuele overstromingen, rivieren gedempt en wateropslagen geleegd en weekend plannen werden geannuleerd (de auteur van dit bericht behoorde helaas ook tot deze groep). Niks storm maar slecht een paar dagen van middelmatige regen afgewisseld met miezerregen dagen nadat deze Bangkok hadden moeten treffen. Geen storm maar een slappe depressie dus, daar gaat mijn kans op een sterk verhaal in de kroeg.

Het reisverslag dan, al mag het naar mijn standaarden die naam reis absoluut niet dragen, de term vakantie is misschien beter gepast.
Wanneer je in Bangkok iets wil boeken dat redelijk op elkaar aansluit en competatief geprijst is kom je eigenlijk altijd op Kao San Road uit, wat voor mij nu niet direct in de buurt is. Om een bezoek aan Kao San zou effeciënt mogelijk te maken zijn er twee opties. Optie 1 is naar Kao San gaan reisbureaus bezoeken, trip boeken en je vervolgens in het nachtleven storten, je bent er immers toch al. Optie 2 is vanuit werk via Kao San naar huis, minder leuk maar wel handiger als je de volgende dag fris en fruitig wil vertrekken. Nadeel aan optie 2 is dat je in formele kleding naar het backpackers Mekka van Zuid Oost Azië gaat en nog al wat verwonderde blikken krijgt en het wordt lastiger om de reisbureaus te overtuigen dat je niet veel geld hebt en de reis tegen een scherpere prijs wil boeken.
Gekozen voor de nachtbus omdat deze goedkoper was en omdat de ochtendbus met mijn extra reistijd naar Kao San ook een soort van nachtbus was en dus duurder.

Om 21 uur in de bus gestapt om de stad achter mij te laten en hopelijk weer eens wat frisse lucht te ruiken. In de bus zat ik naast een Poolse kerel die niet wist hoe snel hij z’n Poolse boek te voorschijn moest halen om een gesprek in het Engels te voorkomen. De vraag “How’s it going mate” werd beantwoord met “to koh Tao” waarna ik zoals het een docent Engels betaamd hem vrolijk uitlachte en mijn vraag versimpelde voor zover dit mogelijk was, maar hij was sneller met zijn boek en I-phone. Gezellig, die mensen die in het buitenland gaan reizen maar geen woord over de grens spreken. Gedurende de busreis werden we getracteerd op een Engelstalige film zonder verstaanbaar geluid wat gelukkig al na 30 minuten werd afgekapt voor een Thaise variant met oorverdovend geluid.

In de vroege ochtend uren bereikten we Chuporn om daar na slechts 2 uur te wachten, weliswaar met zeezicht op zonsopgang, voor het laatste onderdeel van de reis. Aangezien ik toch niet 100% backpacker ben en de laatste jaren steeds meer flashpacker streken ga vertonen had ik gekozen voor de express catamaran die mij in slechts 1,5 uur naar Koh Tao zou varen. De bootreis zelf was weinig interessant behalve dan dat ik weer een waardevolle les kreeg in het plaatsnemen in de nabijheid van de airconditioning, gelukkig zou ik er geen longontsteking aan over houden, iets waar ik toentertijd even voor vreesde.

Een vriendin van mij had mij het advies gegeven naar Phoenix Divers te gaan in Sairee. Dit was met name een makkelijk advies aangezien ik anders had moeten kiezen uit ongeveer 50 diveshops van gelijkwaardige kwaliteit en hiervoor de nodige kilometers had moeten rondzeulen met backpack na een nacht van nauwelijks slapen.
Phoenix Divers was een vrij standaard duikschool met op het eerste gezicht vriendelijk personeel en aanvaardbare prijzen dus was de beslissing snel genomen om met hen te gaan duiken. Ondanks dat ik al twee specialiteiten had verworven tijdens voorgaande duiken mocht ik mij officieel nog geen advanced diver noemen, iets wat wel nodig is om de weg naar divemaster of instructor te belopen.
De eerste dag op het eiland gebruikt om een beetje rond te kijken waar ik nu precies beland was en kennis te maken met de duikers van en bij Phoenix. Het eiland zelf was bijzonder aangenaam, een aardig strand met palmbomen aan de rand ervan en een glooiend/bergachtig groen tropisch landschap. Met 7 kilometer in doorsnee is het geen groot eiland maar voor mij had het nog vele malen kleiner mogen wezen, Gili T was voor mij een prettiger formaat, maar dat terzijde.

Op de eerste duikdag kennis gemaakt met mijn mede “cursisten” ,wat bestond uit een Oostenrijkse en twee Italianen. Het trio was echter vers uit de open water doorgegaan naar advanced wat dus wil zeggen dat het geen fantastische duikers gingen wezen. Gelukkig ben ik niet iemand die gelijk zijn oordeel klaar heeft .....
Na de eerste 5 minuten eventjes weer wennen aan het hele onderwater gebeuren was ik weer als een vis in het water klaar om de nodige kunstjes te vertonen die van ons verlangd werden. Het moet gezegd worden het was grappig om zonder vinnen in koprolletje te moeten maken door een vierkant maar ik vraag me af hoe vaak ik deze techniek tijdens het duiken nodig zal hebben.
De eerste duik bracht weinig spectaculairs met zich mee maar ik was volgens de instructeur toch al verpest vanwege mijn duikverleden. Een veel gehoorde uitspraak bleek echter wel te kloppen, na het duiken met een duikcomputer wil je eigenlijk nooit meer zonder. Het geeft een absolute extra dimensie aan het duiken omdat je veel meer informatie tot je kan nemen.
De tweede duiklocatie van de dag was interessanter met mooier koraal en hier en daar wat interessante vissen zoals een school barracuda’s en nudibranches. Tijdens deze duik ook wat meer genavigeerd en zowaar bij de eerste poging, na de duik te leiden, de boot terug gevonden. Iets waarmee ik enorm gecomplimenteerd werd, maar eerlijkheid gebied te zeggen dat dit voor mij net zo’n grote verassing was als voor hen blijkbaar. Ik had wel het idee dat ik enigzins de goede richting inging maar toen ik bij toeval omhoog keek en de boot zag was ik toch wel verbaasd omdat ik dacht dat we er nog niet waren. Nu kan ik na bepaalde complimentjes wel eens wat naast mijn schoenen gaan lopen en daarom is het altijd raadzaam niet al te complimenteus naar mij te zijn, iets wat mijn duikinstructeur echter niet wist. Onwetend vertelde Neil mij dat ik bijzonder goed was met mijn luchtverbruik, ik had meer lucht over dan hij zelf. Een onschuldige fout, maar gelukkig heild hij de schade beperkt door dit slecht tegen mij te zeggen. Het was weer lekker om te duiken en blijkbaar deed ik het dus niet onaardig, “you looked very relaxed down there” “well I didn’t particularly had a lot to stress about mate”.
Het duikprotocol verteld dan dat het de hoogste tijd is voor rehydratie en aangezien bier voor het overgrote deel uit water bestaat, ben ik het volledig met dit protocol eens. Na plechtig te beloven vroeg naar bed te gaan en voldoende rust te pakken voor de duiken van morgen liet Neil ons achter in de bar. Voor iedereen die mij ook maar een beetje kent lijkt het me onnodig om te vermelden wat er verder die avond / nacht gebeurde.

Dag 2 van de cursus begon met een briefing over de aanstaande deepdive en een korte vraag aan mij waarom mijn ogen zo rood waren. Problemen met de lenzen leek mij, het kon in ieder geval niet die ruim 3 uur slaap zijn. Tijdens de briefing wordt dan uitgelegd dat je op grotere diepte sneller door je lucht heen gaat, dus daar moesten ze niet verbaasd over zijn. Hier beging Neil zijn tweede fout, door te vermelden dat Martin aan het einde van de duik maar met de divemaster moest verder duiken omdat hij wel weer belachelijk veel lucht over zou hebben. Probeer dan maar eens niet te glimlachen.
Tijdens de eerste duik weer niet erg veel bijzonders gezien maar wel gelachen met wat klusjes. Ook werd ik nu nauwlettend in de gaten gehouden wanneer ik om mijn lucht gevraagd werd, om vervolgens door de mede cursisten in ongeloof het nog eens een keer gevraagd werd. Dit zorgde er steeds voor de ik in de lach schoot en daardoor dus vele malen mijn duikmaster moest klaren. Terug op de boot wordt er dan vol ongeloof hoeveel lucht ik over heb en hoe ik het doe. Geen idee hoe ik dit doe ik doe gewoon wat mij ooit is aangeleerd tijdens mijn open water, maar ik beloofde hen stellig dat zij dit ook zouden bereiken na wat meer duiken. Dit antwoord stelde hen tevreden totdat de instructeur vermelde dat ik hem tot nu toe nog iedere keer “verlsagen” had op luchtverbruik.
Voor de volgende duik zouden we een wrak bekijken waar ik erg enthousiast over was. Het wrak op zich zelf was wel aardig maar ik wilde in het wrak waartoe ik niet bevoegd was. Kijk zo pakken ze je dus, iemand lekker maken en dan vervolgens zeggen dat je hiervoor een speciale cursus nodig hebt. Verder een matige duik omdat je na het wrak naar de volgende locatie moet zwemmen wat zoveel betekend als 10 minuten onderwater zwemmen zonder iets interessants te zien.
Terug aangekomen op het eiland was mijn cursus klaar en kreeg ik weer een nieuw pasje als bewijs van mijn vaardigheden.

Het was nu tijd om te kijken wat de rest van het eiland uitvoert als de duikers het eiland hebben verlaten. De activiteiten hiervoor bestaan uit, eten, drinken, zonnen of een combinatie hiervan. Een van de doelen die ik mij gesteld had was het kwijtraken van mijn enorme bleke huid. In de laatste jaren ben ik niet zo blank geweest als ik dit nu was. Probleem is alleen dat wanneer je zo bleek bent de zon nou niet echt teder met je omgaat. Ik dorste slechts sporadisch te zonnen om zo te voorkomen dat ik pijnlijk zou verbranden, dit lukte aardig maar het gaf mij wel een hoop tijd om elders te besteden. Gelukkig waren nieuwe vrienden een uitkomst en zijn er talloze uren weggekletst over van alles en nog wat. De avonden waren iedere dag een treffen met de duikers om sterke verhalen uit te wisselen en de roddels van het eiland te bespreken.
Verdere uitwijding over het avond / nachtgebeuren lijken mij direct nodig het volstaat te zeggen dat er iedere avond de nodige liters gezelligheid doorheen zijn gegaan en dat ik het sluiten van de bar rond 3 uur te vaak heb gezien.

Mijn verjaardag mag uiteraard niet ontbreken in dit inmiddels al weer veel te lange verhaal.
19 Oktober was het weer zover, een jaartje ouder en hopelijk ook weer wat wijzer. Na al diverse verjaardagen in herfstvakanties in het buitenland te hebben gevierd is het de laatste jaren de tendens dat de verjaardagen in andere continenten worden gevierd ver van vrienden en familie (mijn excuses hiervoor). Een tropisch eiland past dan ook weer mooi in dit rijtje thuis. Als je jarig bent op een duikeinland ga je natuurlijk duiken, dat leek mij logisch. Van het ruime assortiment aan duiken wat beschikbaar was, was er één duiklocatie die er met kop en schouders boven uitstak. Je moest en zou naar Sail Rock gaan, ja het was ver weg, ja het was een heel stuk duurder, ja je zou er iets bijzonders zien. Dit was dan maar wat ik op mijn verjaardag moest doen, ik zocht een duikschool die op mijn verjaardag naar Sail Rock zou gaan en boekte mijn duiken met hen.
Davy Jones’ Locker zou mijn nieuwe duikgezelschap voor de dag zijn. Mijn duikmaster was een vriendelijke Deen die er uitzag alsof hij dag en nacht door bracht in de sportschool. Wat is het toch met die Scandinaviërs, ze zijn allemaal erg vriendelijk, goed onderricht en ze zien er allemaal belachelijk fit uit, wat een eikels. Johan, was dus geen uitzondering en hij was bijzonder geïnteresseert in mijn verhalen vanuit Bangkok omdat hij zelf ook een jaar voor de klas had gestaan. 2 uur varen op de boot vlogen voorbij door de interessante gesprekken die ik met deze Johan had. Hij vertelde overigens ook dat hij Muay Thai trainde en over een paar dagen een gevecht en daarom dus tijdelijk niet dronk, hierin stelde ik mij gerust, als ik ook zou stoppen met drinken zou ik er ook zou uitzien (ik besloot even te vergeten dat hij iedere dag trainde).

Sail Rock dus, waarom betaald men hiervoor zo veel geld, dat is vrij simpel. Er is bijna een garantie das je bullsharks ziet, iets wat een absolute adrealine kick te noemen is. Bull sharks zorgen voor de meeste aanvallen/doden per jaar van alle haaien, ze zijn uiterst agressief. Reden twee is dat je de kans hebt om whale sharks te zien. Dit is voor bijna iedereen reden genoeg, want wie wil er nu niet met zo’n majesteuze vis het water delen. Velen op het eiland waren er al jaren en hadden nog niet het geluk te duiken met die vriendelijke reuzen, zo ook mijn divemaster. Natuurlijk zou ik er ook dolgraag een zien, maar eerlijk is eerlijk ik had mijn portie al in Australië gezien en mocht niet klagen als ik er geen zou zien.
Tijdens de eerste duik was het zicht helaas niet fantastisch wat het spotten van haaien niet makkelijker maakte. Maar na het zien van het eerste tweetal haaien (lengte 1,5 tot 2 meter) was het mindere zicht juist hetgeen dat het nog spannender maakte. Je zag niets, dan de vorm opdoemen in het troebele water en dan de daadwerkelijke haai. Uiteraard dacht ik dat dit mij niet zo intimideren maar niets was minder waar, het was zo’n typische mix van opwinding en een beetje angst.
We zagen helaas niet veel haaien maar we hadden ze gezien, dat was de trip al waard. Johan was hierover ook erg blij want hij voelt zich als divemaster toch verantwoordelijk voor het zien van de vissen.
Op de boot hoorde we echter verhalen die ons verheugden en kwelden. Andere duikers hadden een whale shark gezien, nu was het vooral de kunst om niet te hoge verwachtingen te krijgen anders zou de tweede duik een absolute teleurstelling kunnen worden. Dit lukte mijn boven verwachting goed, maar Johan moest en zou een whale shark zien, hij had er nog nooit één gezien.
In de tweede duik zouden we iets minder diep gaan omdat de whaleshark rond zwom op een diepte tussen de 16 en 12 meter. Vijf minuten in de duik keek ik eventjes omhoog om daar tot mijn volledige opwinding de contouren van een whale shark zag. Dit was uiteraard fantastisch maar nu was het mijn taak om de aandacht van de rest te krijgen om hen dit ook te laten zien, maar ik had niets om tegen mijn tank de tikken om de aandacht te krijgen. De duiker achter mij kon ik wel attenderen op de whaleshark maar Johan die voor mij zwom kon ik niet bereiken. Gelukkig werd hij zich bewust van de consternatie onderwater en keek uit zich zelf omhoog en zijn reactie op de whale shark was misschien nog wel het mooist, hij ging volledig uit z’n dak.
De walvishaai (ik zal hem eens bij zijn Nederlandse naam noemen) was tussen de 3 en 3,5 meter lang wat dus erg klein is voor een walvishaai maar desalnietemis ongeveer 2x zo groot is als ik ben. Tijdens de eerste ontmoeten zwommen we enkele minuten onder hem waarna hij gracieus verder zwom.
Dit was nog niet voorbij of we werden weer op bull sharks getracteerd, mijn verjaardagscadeau was wel binnen leek mij zo. Wederom 2 bull sharks die even kwamen kijken wat wij in hun wereld aan het doen waren. Even later kwam er ook nog eentje van 2,5 meter voorbij zwemmen die zo dicht langs mij afzwom dat de nekharen toch eventjes omhoog gingen staan. Wel een übervette ervaring.
Alsof het nog niet genoeg was kwam de vriendelijke reus nog een keertje voorbij op onze diepte en konden we weer een paar minuutjes met hem meezwemmen. Wat is dat toch een ongelofelijk ervaring om met deze mooie haaien te mogen zwemmen. De laatste ontmoeten was misschien nog wel de beste hij was wederom op onze diepte en zwom eerst met ons om vervolgens weg te zwemmen en in een boog terug te keren op direct koers naar mij toe. Nu ben ik absoluut niet bang voor de reus maar het leek me toch verstandig even plaats te maken zodat hij zijn weg kon vervolgen.
Boven aan de wateroppervlakte elkaar feliciteren en blijdschap alom. Op de terug weg nog een derde duik maar die valt uiteraard in het niet met de voorgaande duiken. Hondsmoe maar uiterst tevreden terug naar Koh Tao. Op naar Phoenix Divers om daar eventjes een paar mensen de ogen uit te steken en de nodige verjaardags drankjes te claimen. Mijn nieuwe vrienden zagen het als hun missie om mij lazerus te krijgen waar ik gedeeltelijk wel in mee wilde gaan maar was gelukkig oud en wijs genoeg om de avond in prettige staat te volbrengen om zo mijn verjaardag mooi af te sluiten.

Inmiddels weer in Bangkok omdat er weer eens wat visum zaken regereld moesten worden en andere zaken ook aandacht nodig hadden.
Bedankt voor de aandacht en voor de vele felicitaties die ik via verschillende platformen heb mogen ontvangen. Fijn dat er aan me gedacht werd maar ik heb ook absoluut aan jullie gedacht en jullie gemist.

Martin

ps ja buurman ik weet het, het verhaal is weer veel te lang geworden