Uitstapje naar het noorden

Eindelijk dan eens een keer geen verhaal over Bangkok maar zowaar iets wat in de buurt komt van een reisverslag. Het komt selchts in de buurt van een reisverslag omdat in mijn wereld een korte trip van een weekje absoluut geen reis is. Dit gezegd hebbende was ik wel ongelofelijk toe aan deze kortstondige onderbreking uit de dagelijkse sleur van Bangkok.

De afronding van een cursus gaf mij vooruitzicht op een gat in mijn werkschema wat eindelijk ruimte gaf om Bangkok te verlaten en een andere plek in Thailand op te zoeken. Gezien het feit dat ik een aantal dagen geen afspraken op het programma had staan met de optie om er nog een aantal vrije dagen er aan vast te fabriceren leek het me dan maar een goed idee om maar wat verder Thailand in te trekken.
Het noorden leek hier voor een geschikte plaats en na vele verhalen van andere reizigers was ik toch benieuwd om Chang Mai eens opnieuw te bekijken. De stad was in mijn herinnering een rustig plaatsje waar veel cultuur was en niet zo veel uitgaansleven, iets waarin de reizigers mij steeds in tegenspraken. Was Chang Mai dan zo veranderd over de loop van 5 jaar of had ik het toentertijd niet goed gezien of werd ik simpelweg voorgelogen door de reizigers?
Nu realiseer ik mij dat dit behoorlijk klinkt alsof ik met name nieuwschierig was naar het nachtleven in Chang Mai maar dit is toch niet zo, het grootste verlangen was het ontsnappen aan de hectiek van Bangkok. Het was juist de rust waar ik naar op zoek was en was dan ook hoopvol die in het noorden te vinden.

De nachttrein vanuit Bangkok naar het noorden is waarschijnlijk toch wel dé manier om naar Chang Mai af te reizen. Het trein ticket beloofde een reis van 14,5 uur maar Frans (inmiddels een ervaringsdeskundige) verzekerde mij dat hier zeker nog 2 uur boven op zouden komen.
Volledig ingeburgerd in de Thaise levenstijl kwam ik met slechts enkele minuten voor tijd aan bij de trein in de overtuiging dat het nog zeker een half uur zou duren alvorens de trein daadwerkelijk zou vertrekken (of maakt dit mij dan toch nog een halve westerling ). Met een trein en een anderzijds leeg perron in aanzicht met slechts treinbeamte die mij er op wezen dat ik nog enkel 2 minuten de tijd had om mijn treinstel (die zich uiteraard aan het andere uiterste van het perron bevond) te bereiken, was ik uitermate tevreden in mijn aankomst tijd. Kort hierna bleek weer eens dat de Thai niet te vertrouwen zijn en ik toch nog te westers ben, omdat het vertrek van de trein nog een half uur op zich liet wachten.
Mijn compartement, bestaande uit 4 bedden, mocht/moest ik delen met 3 Nederlanders. Voor vele landgenoten is er dan een lichte vorm van euforie wanneer zij leren dat alle daarop volgende gesprekken in de gezamelijke moederstaal gevoerd kunnen worden, helaas schaart de auteur zich hier niet onder. Het compartement delen met Nederlanders hoeft natuurlijk niet direct vervelend te zijn er zijn namelijk voldoende interessante landgenoten die vol mooie verhalen zitten of anderzijds avontuurlijk zijn ingesteld. Mijn 3 tijdelijke reisgezellen waarin echter niet interessant of avontuurlijk, na het leren van deze informatie zou ik in het Nederlands “helaas pindakaas” kunnen denken, hetgeen door mij hoofd ging was slechts een uitdrukking bestaande uit één woord en in de Engelse taal.
Wanneer de beleefdheids praatjes voorbij waren en ik er nu zonder twijfel van overtuigd was dat ik met deze 3 absoluut geen plezier zou beleven (ze hadden de ipad te voorschijn gehaald om hierop een bordspel te spelen) was het tijd om andere gesprekspartners te vinden. Na een wandelingetje door de trein stuitte ik op een groep musici uit Bangkok op weg naar Chang Mai om daar op te treden. Meer dan bereidwillig (wellicht is na herhaaldelijk aandringen beter gepast) om wat van de lokale whiskey te delen werd ik verzocht om bij hen plaast te nemen. Het nieuws dat ik een falang (Thaise benaming voor westerlingen, letterlijk witte) in hen Bangkok woonde sloeg in als een bom. Mijn mening werd over alle Thaise zaken gevraagd en ik probeerde hier zo eerlijk mogelijk maar toch ook eerbiedig antwoord op te geven. Bij het bereiken van het einde van hen Engelse vocabulair was het tijd om elders rond te gaan kijken. In 3 kiwi’s vond ik mijn volgende tijdelijke trein metgezellen. Met 4 miljoen inwoners kan je er niet vanuit gaan dat je de kiwi’s regelmatig tegenkomt dus toen ik er 3 trof was ik blij verrast. De humor die de nieuw zeelanders bezitten is er één waar ik uitermate van kan genieten en heb dan ook erg gelachen met dit trio. Een andere kwaliteit van de kiwi’s is dat ze allerlei idiote ideeën hebben die dan worden omgetoverd tot extreme sporten. Na enige tijd gefilosofeerd te hebben over het leven onderwijl het Thaise nachtelijke landschap ons passeerde vonden we het jammer dat het uitzicht niet wat wijdser was. Een simpele oplossing hiervoor lag uiteraard voor de hand, vanaf het dak van de trein zou er immers niets zijn wat ons zicht zou beletten. Eerlijk is eerlijk ik weet niet meer precies of het de kiwi of mijn idee was, maar het was een top idee. Het uitzicht stelde ook zeker niet teleur en de wind zorgde voor dat extreme sport gevoel. Helaas ging ons misschien niet geheel legale avontuur niet onopgemerkt voorbij en werd de trein tot stil stand gebracht en kwam de politie ons zoeken. Daar ik niemand tot last wilde zijn leek het mij gepast om zo snel als mogelijk te maken dat ik daar weg kwam en snel onder de deken te duiken zodat de autoriteiten zagen dat er bed nummer 11 niemand ontbrak. Na een korte onderbreking of moet ik misschien zeggen na een korte zoektocht vervolgde de trein de reis. Lichtelijk opgelucht leek dit mij wel voldoende avontuur voor één dag.

Chang Mai werd uiteraard met meer dan 2 uur vertraging bereikt maar dit lag in de lijn der verwachtingen en was hierin zelf misschien ook wel voor een aandeel schuldig in, mijn excuses aan de andere treinreizigers.
Met vol vertrouwen in de Lonely Planet een hostel uitgezocht om daar met een busje vol afgezet te worden. Na de nodige verfrissingen er op uitgegaan om te kijken of Chang Mai nog vertrouwd aanvoelde. Het groenere uiterlijk van de stad was een aangename ervaring en het ontbreken van de overvolle 4- of meerbaanswegen des te meer. De vele wats en monniken deden mij zowaar herinneren dat ik in Thailand was. Diverse wats en andere belandrijke boedistische plekken verder had ik hier stiekem mijn buik al wel weer van vol. Chang Mai stond toch nog vers in het geheugen en dat was een bijzondere prettige herinnering. Er was weinig drang om alle bezienswaardigheden opnieuw te bekijken met de kans een mooie herinnering te bedoezelen met een onderwelmende tweede bezichtiging. Het ontmoeten van andere reizigers was wel weer een leuke belevenis maar ook een confronterende. Wederom was er sprake van een identiteitscrisis, wat en wie ben ik? Een reiziger ben ik niet maar ik ben ook niet iemand die zich aan het vestigen is in Thailand. De reactie op het nieuws dat je in Bangkok woont is altijd hetzelfde “echt waar? Wat cool zeg!”, mijn reactie daarop is altijd wat moeilijker. Het is wel een herinnering dat je het toch moet beseffen dat je in een bijzondere stad woont, maar wanneer je ergens lang genoeg woont gaat dit vanzelf weer vervelen.
Met nieuwe vrienden (een Canadees stel en een Lets (!) stel) en Frans op stap gegaan om ergens wat te gaan drinken. Een full moon party in koh Pha-ngang zorgd er echter voor dat het noorden stil is, het is ook nog altijd laag seizoen. Totzover dus nog het zelfde Chang Mai zoals ik het mij herinnerden.

Chang Mai was toch niet wat ik er van gehoopt had en besloot om verder noordwaards te gaan naar Pai. Pai was een stadje waar ik in de eerste 2 bezoeken nog nooit van gehoord had en slechts een aantal jaren geleden voor het eerst van op de hoogte gebracht werd. Blijkbaar was Pai een nieuwe niet-te-missen stop in de klassieke route in Thailand. Tijdens andere reizen kwam ik diverse t-shirts tegen vanuit Pai die dit verhaal nog verder deden bevestigen.
4 uur lang door de bergen in misselijkmakende bochten is alles wat nodig is om Pai te bereiken. In Pai vond ik eigenlijk direct waar ik al eerder naar op zoek was, een serene natuurlijke omgeving. Op aanraden van een Engelsman in hét hostel van Pai terecht gekomen. Spicy Pai is een hostel die perfect weet wat de backpacker zoekt en levert dit. Omgeven door bergen en rijstterassen staan een aantal bamboe hutten voorzien van de nodige bedden. Er is ook een grote open hut waar de backpackers samen komen om daar precies te doen waar zij zin in hebben. In het hostel zijn dan eigenijk ook alleen maar relaxte mensen met een zelfde levensinstelling.
Het dropje Pai stelt verder weinig voor maar er zijn voldoende lokale restaurantjes en ook volop op westerse rezigers gerichte tenten. Fijn ook dat de prijzen hier in het noorden aanzienlijk lager liggen dan in de hoofdstad.
’s Avonds komt Pai iets meer tot leven omdat alle reizigers dan zijn terug gekeerd van hun scootertrips of andere dagbestedingen. Er heerst een relacte sfeer waar ik nu makkelijk kan begrijpen dat mensen hier langer blijven hangen dan oorspronkelijk de bedoeling was.
Aangezien de omgeving zich uitermate leent om rond te cruisen met een scootertje is dit ook wat ik gedaan heb. Vanuit het hostel werd er een tocht georganiseerd waarbij we enkele van de vele mooie plekken bekijken die de omgeving van Pai te bieden heeft, al ligt de grootste actractie in het simpelweg rondrijden in de natuur. Tijdens deze tocht zagen we een vallei, watervallen, hotsprings en een kloof in de aarde, oké dit laatste was inderdaad weinig indrukwekkend. De scootertocht was ook dolle pret, de groep bestond uit 8 man dus er werd flink wat afraced op de weg. Het was een mooi schouwspel om dit in ofwel de achteruitkijkspiegel ofwel vanuit de staart van de groep te bekijken. Waar er bij onze groep geen ongelukken zijn gebeurd zie je in het dorp diverse minder gelukkige personen. Veel mensen vallen toch een keertje van hun scooter af door gladde modderwegen, dronkenschap of andere eigen stommiteit. Zo zagen we onder andere twee dames op één scooter stappen, waarvan de dame achterop een grote fles Chang aan het consumeren was, om na het starten van de motor direct in een greppel te rijden tot groot vermaak van ons allen. Zo’n stunt zou mij immers nooit gebeuren, stel je voor dat je na het starten van je scooter met iemand achterop direct bijna iemand aanrijdt... Na het scooter avontuur stond er een gezellige bbq op het programma waarbij vele van Pai ons hostel wisten te vinden voor deze gezelligheid. Dat is ook hetgeen wat ik het meeste zal meenemen vanuit Pai, de gezelligheid. Ook ik bleef 1 dag langer dan gepland maar dan was het toch weer tijd huiswaards te keren.
Een bezoek aan de nachtmarkt van Chang Mai was het vermaak van de laatste avond. Het was wel duidelijk dat Chang Mai aanzienlijk drukker was geworden nadat de partycrowd van het zuiden massaal naar het noorden was getrokken. Het nachtleven waarover ik zoveel gehoord had was nu ook gevonden maar liet dit toch voor wat het was. Het feestje was voorbij en het is weer tijd om terug te keren naar de realiteit terug naar Bangkok.
Een spotgoedkoop ticket deed mij ervan overtuigen om met de bus terug te gaan ik zou immers toch thuis aankomen met mijn “comfortabele” bed wachtende op mij. Nachtbussen kunnen als backpacker je beste vriend zijn maar ze kunnen ook razensnel veranderen in je ergste vijand. Als backpacker bespaar je op overnachtingskosten en je verliest zo geen daglicht om het meeste uit je tijd als reiziger te halen. Wanneer je bus panne krijgt onderweg midden in de nacht op een stuk met muggen overladen land wordt het snel je ergste vijand. De bus waarin ik mij bevond was zo’n niet te vertrouwen vriend die al snel minder vriendelijk werd. Het begon zo mooi met een koekje, pakje appelsap en een flesje water bij binnenkomst. De tv schoot aan en er leek een Engelstalige film op te komen, maar deze liep helaas vast in de begin credits en het zal voor een eeuwig een mysterie blijven welke film we wellicht hadden kunnen kijken. Een Thaise film speelde helaas wel moeiteloos van begin to eind, met het volume op wat niet ver van het maximum had kunnen zijn. Een korte stop om wat te eten liep echter uit op een 2 uur durende stop. Een goede 100 muggenbeten verder vervolgde de bus zijn reis om na 10 minuten toch te besluiten wat wij allen al lang aan voelde komen, de bus kon niet meer verder. Een vervangende bus was verassend snel terplekke en hier in vervolgde we de reis. Om de warme buitenlucht daadwerkelijk buiten te laten stond de airco op wat aanvoelde als een behagelijke 15 graden.
Aangekomen in Bangkok blij om de koelkast uit te mogen om met de taxi het laatste stuk af te leggen. Hier start het “normale” leven weer aan ga ik weer proberen een nieuwe lading Thai wat Engels te leren, zodat ook zij in hun volgende reis de westerlingen het hemd van het lijf kunnen vragen.


voor foto's zie de onderstaande links:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150921686850264.407122.680375263&type=3&l=03d55ae874